حضانت فرزندان بعد ازطلاق

در صورت نبود توافق بین والدین، مسئولیت و نگهداری فرزندان پس از طلاق چگونه تعیین می‌شود؟

در استرالیا، دستور والدین (Parenting Order) به معنای ترتیبات قانونی است که مرتبط با مسئولیت‌های والدین درباره مراقبت و تربیت کودکان پس از جدایی آنها می‌باشد. پس از جدایی، اگر هر دو والدین بتوانند به توافق درباره ترتیبات والدینی برسند، دو گزینه دارند:

  1. آنها می‌توانند به صورت توافقی یک برنامه فرزندپروری را تنظیم کنند. برنامه فرزندپروری (Parenting Plan) یک توافق نوشتاری است که مسئولیت‌های والدین را برای مراقبت و تربیت کودکان پس از طلاق توضیح می‌دهد.

  2. یا به دادگاه برای داشتن دستورات موافقتی (Consent Order) درخواست دهند. دستورات موافقتی توافقات رسمی والدین در امور تربیت فرزندان بعد از طلاق هستند که توسط دادگاه تأیید شده‌اند و اطمینان حقوقی و قابل اجرا را فراهم می‌کنند.

اما اگر والدین نتوانند به توافق برسند، می‌توانند برای دستورات والدینی به دادگاه درخواست دهند. در چنین مواردی، دادگاه مداخله کرده و تصمیم‌های مربوط به نگهداری و سایر جنبه‌های ترتیبات و مسئولیت‌های والدین را بر اساس بهترین منافع کودکان درگیر اتخاذ می‌کند. تأکید دادگاه بر حقوق کودکان و وظایفی است که هر والد نسبت به آنها دارد، نه حقوق والدین. این به این معناست که دادگاه به جای توجه به خواسته‌ها و نیازهای والدین، تمرکز اصلی خود را بر روی نیازها، امنیت و رفاه کودکان قرار می‌دهد تا اطمینان حاصل کند که تصمیمات اتخاذ شده بهترین نتیجه ممکن را برای آنها به همراه دارد.

از تاریخ ۶ مه ۲۰۲۴، دادگاه دیگر موظف به تعیین زمان مساوی حضانت فرزند بین هر والد هنگام صدور دستورات مربوط به مسئولیت والدین نیست. قبلاً، اگر درخواستی برای وقت مساوی به دادگاه ارسال می‌شد، دادگاه مجبور بود تا زمان مساوی برای کودک برای صرف وقت با هر والد را در نظر بگیرد. اما این الزام اکنون برداشته شده است و به دادگاه انعطاف بیشتری در تعیین ترتیبات والدینی بر اساس بهترین منافع کودک، بدون الزام به در نظر گرفتن زمان مساوی، اجازه می‌دهد. این تغییر به دادگاه این امکان را می‌دهد که تصمیمات خود را صرفاً بر مبنای نیازها و بهترین منافع کودک اتخاذ کند، بدون اینکه مجبور باشد زمان برابر را به عنوان یک پیش‌فرض در نظر بگیرد.

مراحل در پروسسه دستور والدین (Parenting Order):

۱. میانجیگری حل اختلافات خانوادگی (FDR): میانجیگری حل اختلافات خانوادگی (FDR): این اولین مرحله که توسط قانون خانواده حمایت می‌شود، شامل حل اختلافات خانوادگی در جلسات میانجیگری است که والدین با یک طرف مستقل واسطه به حل مسائل خود به صورت دوستانه می‌پردازند. این فرآیند برای جلوگیری از اثرات عاطفی و مالی دعاوی خانواده طراحی شده است. تنها زمانی که جلسات حل اختلافات خانوادگی نتیجه‌ای نداشت یا غیرمناسب شناخته شد (مثلاً در مواردی که شامل خشونت خانوادگی است)، والدین می‌توانند به دادگاه مراجعه کنند.

۲. ثبت درخواست: اگر میانجیگری به توافق نرسید، والدین می‌توانند یک درخواست برای حضانت فرزند و یا تعیین مسئولیت‌های هر والد با توجه به شرایط هر یک از آنها ارائه دهند.

۳. ارائه درخواست: پس از ثبت درخواست، ضروری است که آن را به طرف دیگر که در این فرآیند به عنوان پاسخ‌دهنده (Respondent) شناخته می‌شود، ارائه دهید. در موارد فوری، دادگاه ممکن است بدون اطلاع‌رسانی یا ارسال درخواست به پاسخ‌دهنده، اقدامات موقت را بررسی کند. این رویه که به نام جلسه ex parte شناخته می‌شود، اجازه فعالیت سریع در موارد فوری و اضطراری را می‌دهد.

۴. جلسه دادگاه: در دستور والدین و یا (Parenting Order) ملاک اصلی دادگاه بهترین منافع کودک است. عواملی که در نظر گرفته می‌شوند عبارتند از:

  • روابط: ماهیت رابطه کودک با هر والد و افراد مهم دیگر.
  • دیدگاه کودک: آرزوهای کودک با در نظر گرفتن سن و رشد آنها.
  • ظرفیت والدین: توانایی هر والد برای تأمین نیازهای عاطفی و فیزیکی کودک.
  • خشونت خانوادگی: هر گونه تاریخچه خشونت خانوادگی یا سوء استفاده که تصمیمات مربوط به حقوق نگهداری و بازدید را به شدت تحت تأثیر قرار می‌دهد.
  • ملاحظات عملی: جنبه‌های عملی مانند ترتیبات زندگی فعلی کودک، مدرسه و ارتباطات جامعه‌ای.
  • ارزیابی‌های مستقل: ارزیابی‌های مستقل: دادگاه ممکن است ارزیابی‌های مستقلی مانند درخواست گزارش از متخصصین یا ارزیابی‌های تخصصی را بدهد. این ارزیابی‌ها دیدگاهی بی‌طرف از مشکلات خانوادگی و نیازهای کودک فراهم می‌کنند و به دادگاه در تصمیم‌گیری‌های آگاهانه کمک می‌کنند. این گزارش‌ها و ارزیابی‌ها می‌توانند شامل نظرات روانشناسان، مددکاران اجتماعی و سایر کارشناسان باشند که با بررسی دقیق شرایط خانوادگی، بهترین راه‌حل‌ها را برای رفاه و منافع کودک پیشنهاد می‌دهند.

۵. دستورات موقت: در موارد فوری یا زمانی که پرونده قرار است مدتی طول بکشد، دادگاه می‌تواند دستورات موقت صادر کند. این دستورات موقت تا زمان صدور تصمیم نهایی اعمال می‌شوند و مشکلات فوری مانند اینکه فرزندان با کدام والد زندگی کنند و چگونه با والد دیگر دیدار داشته باشند را می‌توانند رفع کنند. این دستورات موقت می‌توانند برای ایجاد ثبات و آرامش در زندگی کودکان تا زمان صدور حکم نهایی بسیار مفید باشند.

۶. دستورات نهایی: پس از بررسی تمام شواهد و ارزیابی‌ها، دادگاه دستورات نهایی را صادر می‌کند که جزئیات ترتیبات والدین در آن صورت گرفته است. این دستورات نهایی، به‌طور رسمی ترتیبات مربوط به مسئولیت والدین، حضانت فرزندان، دیدار با فرزندان، و سایر جنبه‌های مرتبط را مشخص می‌کنند و به عنوان مبنایی قانونی برای رفتار والدین و حقوق کودکان استفاده می‌شوند. والدین موظف به رعایت دستورات والدین هستند، زیرا این دستورات نهایی به عنوان یک قرارداد قانونی در نظر گرفته می‌شوند و پیروی از آنها برای حفاظت از بهترین منافع و رفاه کودکان ضروری است.

در دفتر حقوقی و مهاجرتی روشنایی، ما راهنمایی جامعی را در تمام جنبه‌های حقوق خانواده ارائه می‌دهیم، از جمله طلاق، تسویه دارایی‌ها، درخواست دستورات والدین، و توافق‌نامه‌های والدین در امور فرزندان آنها. ما معتقدیم اکثر مشکلات خانوادگی از جمله توافق والدین در مورد مسولیت های فرزندان میتواند بدون دادگاه و از طریق جلسات میانجیگری حل و فصل شوند.در صورت نیاز، با ما تماس بگیرید تا شما را در این مسیر همراهی کنیم.

 

بگذارید به شما کمک کنیم!

اگر نیاز به کمک دارید، لطفاً با ما تماس بگیرید. ما در یک روز کاری به شما پاسخ خواهیم داد. یا اگر عجله دارید هم اکنون به ما زنگ بزنید

تماس : ۸۱۳۴ ۸۲۶۰ ۸ ۶۱+

info@enlightlegal.com.au دوشنبه – جمعه ۰۹:۰۰ – ۱۷:۰۰

دانلود بروشور